Spędzałam spokojnie popołudnie, gdy nagle to do mnie dotarło. Zerwałam się wtedy jak oszalała, ubrałam szybko i wsiadłam do auta. Dwa miesiące czekania, a teraz dentysta ma przepaść! Szlag, kurza twarz i wszystkie inne nieprzyjemne przekleństwa cisnęły się do ust. Gdy dotarłam do gabinetu miła pani recepcjonistka oznajmiła mi, że nie mam dziś przecież wizyty. Była wczoraj. Zapisałam się więc na następny termin. Ale wtedy, jak na złość, kolejny raz zapomniałam! Znowu to samo, szaleńczy bieg do auta i recepcjonistka mówiąca, że przegapiłam wizytę, bo miałam ją trzy dni temu. Mówię, dobra, do trzech razy sztuka. Wybieram trzeci termin, pamiętam o nim cały czas. Jadę w końcu do dentysty, dumna z siebie, że w końcu mi się udało. Rejestruję się, a miła pani recepcjonistka śmiejąc się, mówi: "Pani to chyba będzie u nas sławna. Przegapiła Pani znowu wizytę o dwie godziny." Rzecz najlepsza: wszędzie, w kalendarzu, telefonie, na kartce zapisaną miałam 17, nie 15. Kiedy w końcu dotarłam za czwartym razem (o właściwej porze, we właściwym dniu) do gabinetu, nawet dentysta się ze mnie śmiał.

Spędzałam spokojnie popołudnie, gdy nagle to do mnie dotarło. Zerwałam się wtedy jak oszalała, ubrałam szybko i wsiadłam do auta. Dwa miesiące czekania, a teraz dentysta ma przepaść! Szlag, kurza twarz i wszystkie inne nieprzyjemne przekleństwa cisnęły się do ust. Gdy dotarłam do gabinetu miła pani recepcjonistka oznajmiła mi, że nie mam dziś przecież wizyty. Była wczoraj....

Było to w 1982 roku, w trzecim miesiącu stanu wojennego. W czasie spaceru z moją kilkumiesięczną córeczką spotkało mnie nieopisane szczęście. Przechodziłam obok sklepu, do którego właśnie "rzucili" kawę. Stanęłam karnie w kolejce, swoje odczekałam, nabyłam aż 3 paczki (!) po 100g skarbu i uszczęśliwiona pognałam do domu. W okolicy kuchni tknęło mnie dziwne uczucie, że cos w domu "nie gra". Tego uczucia paniki, jakie opanowało mnie, gdy dotarło do mnie, że nie ma dziecka, nigdy w życiu nie zapomnę! Drogę powrotną do sklepu przebiegłam w czasie porównywalnym z rekordem świata. Na szczęście wózek stał, tam, gdzie go zaparkowałam, przy wejściu. Mała, nieświadoma, że jest córką wyrodnej, pazernej i nieprzytomnej matki, spała jak suseł. Pierwszy raz opowiadam tę historię, choć do dziś śni mi się po nocach.

Było to w 1982 roku, w trzecim miesiącu stanu wojennego. W czasie spaceru z moją kilkumiesięczną córeczką spotkało mnie nieopisane szczęście. Przechodziłam obok sklepu, do którego właśnie "rzucili" kawę. Stanęłam karnie w kolejce, swoje odczekałam, nabyłam aż 3 paczki (!) po 100g skarbu i uszczęśliwiona pognałam do domu. W okolicy kuchni tknęło mnie dziwne uczucie, że cos w...

Zapominam o wielu rzeczach, tych małych nieistotnych i tych dużych bardziej poważnych. Jednak nic nie przebije żony mojego przyjaciela. Jest to na tyle ciekawa opowieść, że nie wiem jak bym się starał to i tak jej nie przebiję. Posłuchajcie.
Zaczęło się banalnie, poznali się , zaręczyli i potem oczywiście ślub. Po ślubie jak to z młodożeńcami bywa wybór wycieczki na "miesiąc miodowy". Wybór padł na Egipt. Przygotowania ruszyły pełną parą - kupowanie olejków do opalania, kapeluszy, kąpielówek i innych niezbędnych akcesoriów plażowych.
Gdy już pozostało niespełna 2 tygodnie do wyjazdu przezorny Pan Młody rozpoczął pakowanie dokumentów, które zakończył po chwili pytaniem do swej lubej - kochanie, Twój paszport jest nieważny?
Pani Młoda na śmierć zapomniała, że nie posiada aktualnego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy. Na nic zdały się błagania w urzędzie, próby przekupstwa, a także fiaskiem zakończyło się przesunięcie terminu wycieczki. Tak o to mój przyjaciel koniec końców poleciał na wymarzony miesiąc miodowy ze swoją mamą, która akurat miała ważny paszport.

Zapominam o wielu rzeczach, tych małych nieistotnych i tych dużych bardziej poważnych. Jednak nic nie przebije żony mojego przyjaciela. Jest to na tyle ciekawa opowieść, że nie wiem jak bym się starał to i tak jej nie przebiję. Posłuchajcie.
Zaczęło się banalnie, poznali się , zaręczyli i potem oczywiście ślub. Po ślubie jak to z młodożeńcami bywa wybór wycieczki na...

Zdarza mi się zapomnieć zabrać ze sobą śniadania do pracy. A jak wiadomo śniadanie to bardzo ważna rzecz.Śniadanie to najważniejszy posiłek w ciągu dnia. No wiadomo że konsekwencje są ponieważ człowiek głodny- to człowiek zły (ba agresywny!). Potem biegnę do marketu i kupuję wszystko co niezdrowe, słodkie, tuczące a w swoim składzie ma pewnie pół tablicy Mendelejewa. :)

Zdarza mi się zapomnieć zabrać ze sobą śniadania do pracy. A jak wiadomo śniadanie to bardzo ważna rzecz.Śniadanie to najważniejszy posiłek w ciągu dnia. No wiadomo że konsekwencje są ponieważ człowiek głodny- to człowiek zły (ba agresywny!). Potem biegnę do marketu i kupuję wszystko co niezdrowe, słodkie, tuczące a w swoim składzie ma pewnie pół tablicy Mendelejewa. :)

Owszem podobna sytuacja przytrafiła się i mi, z tego co pamiętam spowodowane było to chorobą, mianowicie w pewny weekend zachorowałem(nie wiem co to było jakaś grypa bądź pochodna tej choroby w każdym bądź razie czułem sie strasznie:bardzo wysoka gorączka,zatkane uszy katar, i ogolne zmęczenie).Pamiętam że męczyłem sie z nią strasznie a najgorszy był piątek i sobota,w niedziele zaczynałem sie czuć lepiej,i miałem isc w poniedziałek do szkoły.Budzę sie rano w poniedziałek i czuję sie bardzo dobrze ubieram i idę na... 11... do kościoła.Tak pomyliły mi sie dni przez tą cała chorobe, w niedziele rodzice byli w domu wiec myslalem ze to sobota a wcześniejsze dni zleciały w chorobie tak ze wszystko mi się pochrzaniło.Rodzice wstali rano do pracy bo w niedziele( wg mnie sobote) mówiłem ze już jutro napewno sie będę dobrze czuł, a ja myślałem ze po mszy rano pojechali na zakupy bo często im sie to zdarzało, no i koniec końców zdziwiłem sie w drodze na msze której nie było jak spojrzałem na telefon i chwilowo poczułem sie pewnie jak Cass z ksiązki "Na skraju załamania". :)

Owszem podobna sytuacja przytrafiła się i mi, z tego co pamiętam spowodowane było to chorobą, mianowicie w pewny weekend zachorowałem(nie wiem co to było jakaś grypa bądź pochodna tej choroby w każdym bądź razie czułem sie strasznie:bardzo wysoka gorączka,zatkane uszy katar, i ogolne zmęczenie).Pamiętam że męczyłem sie z nią strasznie a najgorszy był piątek i sobota,w...

Książki... chyba wszyscy tu zgromadzeni - kochamy je :)
Ten zapach, te literki, z których tworzy się piękna historia, te okładki, które działają na wyobraźnię. Całość powoduje, że człowiekowi niejednokrotnie szybciej bije serce, gdy trzyma w ręku takie dzieło. Oczywiście przyjemniej jest, kiedy taką książkę posiada się na własność, ale nie można mieć wszystkiego, a biblioteki służą pomocą. Niestety jest pewien minus - to, co się (wy)pożyczy, to trzeba oddać. Jednak niekiedy zapomina się to zrobić na czas. Dni mijały, a książki zamiast trafić na biblioteczne półki lub w ręce innego czytelnika, leżały na moim biurku. Zapomniałam je oddać, ale.. miałam szczęście, bo akurat ogłoszono amnestię i wszystkie przetrzymane książki można było oddać bez żadnych konsekwencji, bez kary. Jednak od tamtego zdarzenia staram się nie przeciągać struny ;)

Książki... chyba wszyscy tu zgromadzeni - kochamy je :)
Ten zapach, te literki, z których tworzy się piękna historia, te okładki, które działają na wyobraźnię. Całość powoduje, że człowiekowi niejednokrotnie szybciej bije serce, gdy trzyma w ręku takie dzieło. Oczywiście przyjemniej jest, kiedy taką książkę posiada się na własność, ale nie można mieć wszystkiego, a...

Ogólnie jestem osobą raczej zorganizowane i staram się sprawdzać po kilka razy czy na pewno wszystko mam, czy o niczym nie zapomniałam. Lecz jest coś czego nie lubię, a o czym udało mi się kiedyś zapomnieć. A mianowicie jest to strach. Może się to wydawać banalne, ponieważ każdy się czegoś boi, lecz ja jestem bardzo strachliwa. Z roku na rok, było coraz gorzej, ponieważ nawet najprostsze rzeczy, wywoływały we mnie strach. Lecz pewnego dni powiedziałam dość. W końcu trzeba coś zrobić, aby go przezwyciężyć. I odważyłam się... Skoczyć na bungee. Oczywiście pierwsze uczucie, gdy już udało mi się wyjechać na górę to strach i myśl, że przecież nie uda mi się tego zrobić. Lecz po jakieś chwili jak już się uspokoiłam, stwierdziłam, że nie po to tutaj jestem, aby się teraz poddać i znów dać zdominować. I wiecie co? Udało się, skoczyłam! Poczułam się taka wolna. Od tej chwili, staram się podchodzić do wszystkiego co wcześniej wywoływało we mnie strach spokojniej. Nie myślę już o tym co się może stać, tylko staram się to robić. Nikt nie przeżyje za mnie życia, a nie mam zamiaru cały czas być w ukryciu.

Ogólnie jestem osobą raczej zorganizowane i staram się sprawdzać po kilka razy czy na pewno wszystko mam, czy o niczym nie zapomniałam. Lecz jest coś czego nie lubię, a o czym udało mi się kiedyś zapomnieć. A mianowicie jest to strach. Może się to wydawać banalne, ponieważ każdy się czegoś boi, lecz ja jestem bardzo strachliwa. Z roku na rok, było coraz gorzej, ponieważ...

Mam wyznaczony egzamin poprawkowy z Klasyfikacji piśmiennictwa. Przygotowałam się na trzy plus i jadę z Gdańska do Olsztyna pociągiem 04 05.Będę wcześniej to jeszcze wpadnę na stancję. Spotkam się z przyjaciółką. W okolicach Tczewa zaglądam do torebki, bo tknęło mnie coś. Czy aby mam indeks? Jechać na egzamin bez indeksu , rzecz niewyobrażalna . W torebce nie ma, w bocznej kieszeni torby , nie ma . I już widzę ten nieszczęsny indeks w zielonej okładce leżący na szafce przy drzwiach w przedpokoju. Ja pojechałam a on został. Nie ma rady. Wracam. W Elblągu wysiadam. Czekam na autobus dwie godziny. Około 11 jestem w domu. Porywam indeks i śpieszę na bezpośredni pociąg do Olsztyna. Nie zdążyłam. Czekam na elektryczny do Elbląga. Długo. Jestem już zmęczona i głodna. Z niepokojem patrzę na zegarek. Zdążę, nie zdążę,zdążę. W Elblągu okazuje się, że żadnego połączenia do Olsztyna , takiego bym zdążyła na egzamin , nie ma. Łapię stopa. Miałam szczęście i nie czekałam długo. Pogoda też dopisała. Miły pan zawiózł mnie do Ostródy. Tam wsiadłam do pociągu do Olsztyna. W drzwiach przedziału wmurowało mnie na amen. Miejsce pod oknem zajmuje dr X. Pewnie jedzie na egzamin….. Ukłoniłam się grzecznie.Usiadłam. Pani rozpoznaje we mnie swoją studentkę i dziwi się co ja tutaj robię. Opowiadam. Rozmawiamy. Zanim wjeżdżamy do Olsztyna dr X prosi mnie o indeks. Mam !!!!!! Wpisuje trójkę. I ….. jestem po egzaminie! Do zobaczenia na zajęciach! Pierwszy rok zaliczony. Z przygodami.

Mam wyznaczony egzamin poprawkowy z Klasyfikacji piśmiennictwa. Przygotowałam się na trzy plus i jadę z Gdańska do Olsztyna pociągiem 04 05.Będę wcześniej to jeszcze wpadnę na stancję. Spotkam się z przyjaciółką. W okolicach Tczewa zaglądam do torebki, bo tknęło mnie coś. Czy aby mam indeks? Jechać na egzamin bez indeksu , rzecz niewyobrażalna . W torebce nie ma, w...

Jako nastolatka często zapominałam drogi do szkoły i nie docierałam do niej na czas, bądź w ogóle się w niej nie zjawiałam. Również kilka razy nie zapisałam w notatniku daty najbliższej wywiadówki, co oczywiście było efektem, że moi rodzice na nich się nie zjawili. Czy takie specjalne zapominanie się liczy?

Miałam swoje pierwsze praktyki w bardzo drogiej restauracji. Szef kuchni poprosił mnie o szybkie obranie ziemniaków i ich ugotowanie. Zrobiłam co chciał, oczywiście przy tym śmiejąc się z koleżanką z różnych żartów. Po kilkunastu minutach słyszymy jak ktoś drze się z kuchni:
- Kto gotuje to błoto?
Uuuupssss, zapomniałam te ziemniaki umyć!!!
Byłam w tym miejscu na praktykach jeszcze kilka razy, ale nigdy już do kuchni nie weszłam. W piwnicy znajdowały się pomieszczenia dodatkowe, które były po remoncie. Do końca praktyk razem z koleżanką skrobałyśmy farbę z kafelek. Summa summarum osiemnaście lat później nadal się z tego śmieję i uważam to za największą moją wpadkę w kuchni.

Jako nastolatka często zapominałam drogi do szkoły i nie docierałam do niej na czas, bądź w ogóle się w niej nie zjawiałam. Również kilka razy nie zapisałam w notatniku daty najbliższej wywiadówki, co oczywiście było efektem, że moi rodzice na nich się nie zjawili. Czy takie specjalne zapominanie się liczy?

Miałam swoje pierwsze praktyki w bardzo drogiej restauracji....

Mówi się, że żeby zapamiętać datę rocznicy ślubu, wystarczy ją raz zapomnieć. Ja pamiętam, ale na moje nieszczęście moja żona pamięta jeszcze rocznicę naszego spotkania, pierwszej randki, pierwszego pocałunku, pierwszego prezentu itp. itd. Tego już żaden szanujący się mężczyzna wiedzieć nie powinien. Tak więc na sakramentalne pytanie "czy wiesz jaki dziś jest dzień?" odpowiadam niezmiennie "oczywiście". Dziś jest 535 rocznica urodzin Mikołaja Kopernika. Rocznica i postać do wyboru. A co, niech sprawdza, niech się uczy ;)

Mówi się, że żeby zapamiętać datę rocznicy ślubu, wystarczy ją raz zapomnieć. Ja pamiętam, ale na moje nieszczęście moja żona pamięta jeszcze rocznicę naszego spotkania, pierwszej randki, pierwszego pocałunku, pierwszego prezentu itp. itd. Tego już żaden szanujący się mężczyzna wiedzieć nie powinien. Tak więc na sakramentalne pytanie "czy wiesz jaki dziś jest dzień?"...